“ลาดกระบังที่รัก”

เมื่ออาทิตย์ก่อน ผมได้รับอีเมลจากเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งปกติก็คุยกันทางโทรศัพท์กันเป็นระยะๆ และเจอกันตามโอกาสทั่วไปอยู่แล้ว
เดี๋ยวนี้เป็นเรื่องไม่แปลกแล้ว สำหรับการได้รับ forward mail เพราะเป็นธรรมเนียมแล้วว่า ใครไปเจออะไรดีๆ ก็จะส่งต่อๆ กันไป
(ที่ตลกคือ ผมเคยแปลเรื่องหนึ่งที่ผมได้จากอีเมลซึ่งเป็นภาษาอังกฤษ แปลเป็นภาษาไทยแล้วลงในเว็บบอร์ด หลังจากนั้นอีกปีนึง ผมก็ได้รับบทความนี้กลับมาในรูปแบบของ forward mail … ถ้าคุณเคยอ่านเรื่องรถยนต์ Pontiac สตาร์ทไม่ติด เพราะซื้อไอศครีมวนิลา .. นั่นแหละครับ ถ้าเคยอ่านก็โปรดให้อภัย “คนแปล” เค้าด้วย เพราะมีแปลผิดแบบ “ไม่น่าเล้ย” หลายที่เลย)

กลับมาเรื่องเดิม (แค่เริ่มย่อหน้าแรกก็นอกเรื่องซะแล้ว)
แต่ที่ผมแปลกใจคือ เนื้อหาที่ได้รับ … จนเกิดคำถามในใจว่า “เอ็งไปอยู่ไหนมา .. เค้าอ่านกันไปตั้งแต่ีปีที่แล้วแล้วนะ เรื่องเนี้ย”
แต่เมื่อความแปลกใจเริ่มจางลงไป .. ก็เริ่มที่จะได้สติ เกิด “คิดได้” ขึ้นมาแทน

รถโรงเรียน และ ร้านหนังสือ

สำหรับคนที่ชีวิตการเรียนรู้ส่วนใหญ่อยู่นอกห้องเรียน (เพราะไม่ค่อยจะเข้าเรียน) อย่างผม ย่อมต้องนับหนังสือ เป็นครูบาอาจารย์ นอกเหนือจากอาจารย์ที่สอนในห้องเรียน
หากหนังสือเป็นอาจารย์ สำนักพิมพ์ย่อมต้องเป็นโรงเรียน หรือสำนักวิชา (หนังจีนไปหน่อยหรือเปล่า)
และร้านหนังสือ ก็คงต้องเป็น รถโรงเรียน ที่พานักเรียนกับอาจารย์มาเจอกัน

ช่วงนี้ผมได้ไปสำรวจร้านหนังสือที่ขายหนังสือเกี่ยวกับ software (development) เพื่อหาซื้อหนังสือบางเล่ม
เลยทำให้มีเรื่องมาเล่านิดหน่อย

พรบ.ป้องกันและปราบปรามยาเสพติด

วันนี้ ขอพูดถึง ข่าวจากเวปไซต์ของ เนชั่น เมื่อวันที่ 8 พฤษภาคม ที่ผ่านมาเสียหน่อย
เป็นความตั้งใจของผมว่า จะไม่เขียนเรื่องการเมืองในบล็อก
แต่ประเด็นนี้ผมไม่ถือว่าเป็นการเมือง แต่ถือว่าเป็นเรื่องสังคม เป็นเรื่องรอบตัวเราเสียมากกว่า
ก่อนจะพูดอะไรต่อไป เชิญอ่านข่าวก่อนครับ